Na het, voor mijn doen, razende succes van de eerste week, stond ik te popelen om aan de tweede week van mijn anti-keuzestress project te beginnen. Er waren een aantal dingen die ik wou proberen, waaronder een paar nieuwe technieken die al tijden op mijn to-do lijstje stonden, en er lag al een stapeltje krabbels klaar die ik verder uit kon werken. Alles oogde er op dat ik nog een goede week zou hebben.. totdat mijn voortgang al gierend en piepend tot een stilstand kwam. Want tja.. de ‘R’ zat al voor de tweede maand op een rij in de maand.
Ik werd ziek en bah.. wat voelde ik me ellendig. Alle plannen die ik had gemaakt vielen spontaan in het water, inclusief een uitje naar een museum waar ik mij al tijden op had verheugd, en ik kon niks anders doen dan een beetje op de bank zitten staren. Zelfs het vormen van gedachten vroeg eerst al meer energie dan ik eigenlijk had, dus je begrijpt dat ik na een paar dagen ziek zijn behoorlijk moedeloos werd. Dit stond niet op mijn bingo kaart!
Ben ik er in geslaagd om iets creatiefs te doen?
Ik had zo graag gewild dat ik kon zeggen dat ik mij halverwege de week weer fit genoeg voelde om iets creatiefs te doen, maar helaas. De enige troost is dat ik na een aantal dagen dan toch weer een beetje kon denken, al moest je mij zeker niet vragen om allerlei keuzes te maken want dat was nog een stap te ver. Ik kon een beetje dagdromen en daar moest ik het de rest van de week dan maar mee doen.
Nee, maar..
Ondanks dat ik mij echt heel naar voelde en liever niet ziek was geweest, kon ik toch ook wel weer wat humor vinden in deze situatie. Bijvoorbeeld in mijn schoonmoeder die grapte dat mijn man haar “een gebiedsverbod had gegeven”, wegens het virus dat hier thuis rondging, terwijl ze net terug was van vakantie en op de koffie had willen komen. Of het feit dat mijn nichtje en haar man eindelijk eens een keer in de buurt waren en spontaan langs wouden komen net op de dag dat mijn man het virus niet langer kon ontlopen en dus ook ziek was. Gelukkig hadden ze van te voren gebeld en kon dat gebiedsverbod weer gedeeld worden 😉
En dan is er nog dat moment waarop ik, tijdens het schrijven van deze post, onbedoeld bijna een hele lading aan irrelevante plaatjes afdrukte tijdens het lezen over Alanis Morissette’s hit ‘Ironic’ uit 1998 omdat het artikel achter een paywall bleek te zitten waardoor er geen tekst te printen was en ik alvast andere artikelen te zien kreeg.. Zie je waar ik naar toe wil?
Het leven kan soms zo absurd uit de hoek komen dat je er maar beter om kan lachen. En zo voel ik mij ook over dat ik als een speer van start ging met mijn project om vervolgens in de tweede week al onderuit te gaan. Ik noem het denk ik maar een vliegende halt. Met in mijn achterhoofd een beeld van een stripfiguur die van een klif afrent en pas naar beneden valt op het moment dat hij realiseert dat er geen grond meer onder zijn voeten zit.