Slak-en-post.nl

Na vier weken komt mijn anti-keuzestress project ten einde en hoewel ik aanvankelijk dacht dat het niet zo’n groot succes was, denk ik daar nu toch anders over. Als we puur kijken naar afgemaakte projecten per week, dan is het namelijk niet zo’n groot succes geweest. Maar als we kijken naar het doorbreken van keuzestress, waar het mij voornamelijk om te doen was, dan heb ik toch wel degelijk hele grote stappen gezet. Of het project geslaagd is, hangt dus maar net af van hoe je het bekijkt.

Ben ik er in geslaagd om iets creatiefs te doen?
Definieer creatief zijn, dat is het eerste wat nu in mij opkomt bij deze vraag. Ik ben namelijk niet creatief geweest in de zin dat ik iets heb (af)gemaakt deze week, maar ik heb wel flink gewerkt aan mijn toekomstdromen. Dromen die te maken hebben met creativiteit, maar die nog niet de ruimte of de middelen hadden om uit te komen. En daarvoor heb ik best wel wat creatieve knopen moeten doorhakken!

Dus wat heb ik dan gedaan?
Vorige week schreef ik over hoe ik mijn hele papierblok uit elkaar wou halen en dat ik dat had gedaan. Het grote voordeel hiervan was dat ik nu allemaal papieren klaar heb liggen waar ik direct mee aan de slag kan, maar dat was niet eens mijn oorspronkelijke motivatie. Het was namelijk een A4 papierblok en ik had mijzelf beloofd dat als ik het hele papierblok had gebruikt dat ik dan eindelijk een A3 versie kon kopen. Echter.. er was een 1+1 aanbieding gaande voor het merk dat ik gebruik die bijna ten einde kwam en ik was niet van plan om deze te missen. Zuurvrije papierblokken zijn namelijk verrassend duur!

De tijd begon te dringen, dus wat was dan de beste oplossing voor dit probleem? Juist, dat was dus AL die papieren voorbereiden! Papierblok leeg = papierblok gebruikt. Want dat is het leuke van jezelf creatieve doelen geven: je mag ze ook creatief benaderen^*. En daarmee heb ik onbedoeld een win-win situatie voor mezelf gecreëerd. Ik heb nu namelijk allemaal papieren klaarliggen die ik direct kan gebruiken, heb meer papieren tot mijn beschikking dan voorheen dus ik hoef niet bang te zijn dat ik materialen “verspil” als ik besluit om te experimenteren, én^** ik kan het A3 formaat van mijn wensenlijstje strepen!

Toch duurde het niet lang of de volgende uitdaging stond al klaar. Ik had namelijk van te voren niet helemaal bedacht waar ik de A3 papierblokken zou laten. Ja, ik had wel een ladekastje in mijn hoofd.. maar die staat heel ergens anders. Gelukkig bleken ze toch wel in mijn papierkast te passen, maar een eventueel A2 papierblok zou er niet in kunnen. Al ben ik voorlopig wel tevreden met groter en hoef ik nog niet grootst.

Uiteraard was deze plank niet leeg en kon ik vervolgens weer een stel dozen een nieuwe plek geven, maar de indeling is wel een stuk logischer nadat bijna elk voorwerp in mijn voorraad knutselmaterialen de stoelendans heeft gedaan. En.. ik ben weer begonnen aan een nieuwe ronde van ontspullen! Ik weet zo langzamerhand steeds beter welke materialen en hobby’s mij wel liggen en wat niet, dus ontspullen helpt mijn werkproces verder te stroomlijnen. Niets wat voor meer vertraging zorgt dan ongebruikte spullen die in de weg liggen..

Hoe gaat het nu verder?
Hoewel ik zeker plezier heb gehad van dit project, en het mij absoluut waardevolle inzichten heeft gegeven, ben ik ook wel blij om het nu eerst weer los te kunnen laten. Ik heb gemerkt dat ik het maar raar vond om tussen de project updates door andere dingen te delen op mijn blog, terwijl ik dat wel had willen doen. Dus nu eerst weer terug naar de “normale” posts. Hopelijk hebben jullie plezier gehad in het volgen van deze reis en ik kijk ernaar uit om weer nieuwe dingen in een ander formaat te delen!

_{* Het ineens anders interpreteren van je doelen is uiteraard geen geschikt advies wanneer je met andere mensen samenwerkt of werkt in opdracht van iemand anders etc. De meeste mensen kunnen het niet waarderen als een doel ineens veranderd en daar ben ik het roerend mee eens. Doe anderen een plezier en verplaats niet zomaar de eindstreep, dankjewel!}

_{** Mijn schoonmoeder en ik hadden het vorige week over het gebruik van ‘wouden’ (informeel) versus ‘wilden’ (formeel) nadat ze mijn blog had gelezen. Daarom speciaal voor mijn schoonmoeder die van taal houdt en wel weer benoemd wou wilde worden: Vroeger zou je ‘èn’ hebben geschreven, dus met een accent grave als nadrukteken, omdat een accent aigu alleen op lange klinkers thuishoorde. Ik heb dit ook nog op school geleerd, maar blijkbaar is dit verschil in 1995 al afgeschaft. Weten we dat ook weer 😉}

Nadat de tweede week van mijn anti-keuzestress project een teleurstelling bleek te zijn, ondanks dat ik daar niet zoveel aan kon doen, besloot ik de derde week anders aan te pakken. Misschien was ik toch wel iets te hard van stapel gelopen in die eerste week? Of misschien had ik mijn verwachtingen wat te hoog ingesteld?? Hoe dan ook, voor de derde week besloot ik dat het thema ‘rust’ moest zijn. En dus heb ik even bewust rust genomen..

Ben ik er in geslaagd om iets creatiefs te doen?
De eerste paar dagen was ik nog herstellende van het ziek zijn, maar tegen het einde van de week dacht ik: wacht eens, ik had een plan om mijn hele papierblok uit elkaar te halen zodat ik niet elke keer een hoop tijd kwijt ben aan mijn papier voorbereiden.. waarom doe ik dat niet gewoon in één keer? Dan heb ik dat maar weer gehad! Zo gezegd, zo gedaan.

Dus wat heb ik dan gedaan?
Ik zette een podcast op, die een fictief restaurant volgt, genaamd Midnight Burger, dat zich door tijd en ruimte kan verplaatsen (het zal je ook niet verbazen dat ik tevens een groot fan ben van Doctor Who..), en ging rustig aan de slag. Papieren één voor één lostrekken, restjes van de lijmrand verwijderen bij elk vel en tot slot alle papieren voorzien van een randje tape zodat ik letterlijk alleen nog maar een vel hoef te pakken als ik wil beginnen. Helemaal zen.

En daarna.. begon het te jeuken. Ik voelde meteen zoveel potentie in al die blanco vellen die mij aan lagen te staren! Ik had nog één krabbel over van mijn vorige partij krabbels, dus waarom niet alvast een paar nieuwe maken? Bovendien had ik ook nog nieuwe ideeën voor het maken van die krabbels, want ja er zit wel degelijk logica achter. Dus ik maakte en stapeltje nieuwe krabbels. En ik maakte de laatste krabbel van die vorige partij af. En toen ook alvast één van de nieuwe..

Gelukkig, de creativiteit kwam dus toch weer om de hoek kijken! Bewijst maar weer dat het soms juist het beginnen is dat het moeilijkst is en niet het creatief zijn zelf. Ik denk dan wel eens aan de woorden “an object in motion, stays in motion”, wat een incomplete, en heel eerlijk ook tekortdoende, uitspraak is die gebaseerd is op de eerste wet van Newton: Inertia. Oftewel traagheid in het Nederlands.

Geen zorgen, natuurkunde was niet mijn sterkste vak en dit is geen wetenschappelijke blog. Excuses dan ook aan degenen die hier wel beter in thuis zijn en nu mogelijk met gekromde tenen zitten terwijl ze even tot tien moeten tellen 😉 Het punt dat ik probeer te maken is dat áls ik eenmaal in beweging ben, vooral op creatief vlak, dat ik gerust uren door kan gaan mits ik niet onderbroken word. Maar dat was ook wel te merken in het begin van week 1..

Conclusie: ik heb onverwacht toch best veel gedaan in de derde week! Alleen wel even wat later verslag van gedaan, want ik heb besloten dat ik die rust moet proberen te behouden. En als dat betekent dat ik niet precies binnen één week over mijn resultaten kan schrijven, dan is dat maar zo. Deze blog is ten slotte gewoon een soort dagboek. Alleen niet dagelijks.. ha!

Na het, voor mijn doen, razende succes van de eerste week, stond ik te popelen om aan de tweede week van mijn anti-keuzestress project te beginnen. Er waren een aantal dingen die ik wou proberen, waaronder een paar nieuwe technieken die al tijden op mijn to-do lijstje stonden, en er lag al een stapeltje krabbels klaar die ik verder uit kon werken. Alles oogde er op dat ik nog een goede week zou hebben.. totdat mijn voortgang al gierend en piepend tot een stilstand kwam. Want tja.. de ‘R’ zat al voor de tweede maand op een rij in de maand.

Ik werd ziek en bah.. wat voelde ik me ellendig. Alle plannen die ik had gemaakt vielen spontaan in het water, inclusief een uitje naar een museum waar ik mij al tijden op had verheugd, en ik kon niks anders doen dan een beetje op de bank zitten staren. Zelfs het vormen van gedachten vroeg eerst al meer energie dan ik eigenlijk had, dus je begrijpt dat ik na een paar dagen ziek zijn behoorlijk moedeloos werd. Dit stond niet op mijn bingo kaart!

Ben ik er in geslaagd om iets creatiefs te doen?
Ik had zo graag gewild dat ik kon zeggen dat ik mij halverwege de week weer fit genoeg voelde om iets creatiefs te doen, maar helaas. De enige troost is dat ik na een aantal dagen dan toch weer een beetje kon denken, al moest je mij zeker niet vragen om allerlei keuzes te maken want dat was nog een stap te ver. Ik kon een beetje dagdromen en daar moest ik het de rest van de week dan maar mee doen.

Nee, maar..
Ondanks dat ik mij echt heel naar voelde en liever niet ziek was geweest, kon ik toch ook wel weer wat humor vinden in deze situatie. Bijvoorbeeld in mijn schoonmoeder die grapte dat mijn man haar “een gebiedsverbod had gegeven”, wegens het virus dat hier thuis rondging, terwijl ze net terug was van vakantie en op de koffie had willen komen. Of het feit dat mijn nichtje en haar man eindelijk eens een keer in de buurt waren en spontaan langs wouden komen net op de dag dat mijn man het virus niet langer kon ontlopen en dus ook ziek was. Gelukkig hadden ze van te voren gebeld en kon dat gebiedsverbod weer gedeeld worden 😉

En dan is er nog dat moment waarop ik, tijdens het schrijven van deze post, onbedoeld bijna een hele lading aan irrelevante plaatjes afdrukte tijdens het lezen over Alanis Morissette’s hit ‘Ironic’ uit 1998 omdat het artikel achter een paywall bleek te zitten waardoor er geen tekst te printen was en ik alvast andere artikelen te zien kreeg.. Zie je waar ik naar toe wil?

Het leven kan soms zo absurd uit de hoek komen dat je er maar beter om kan lachen. En zo voel ik mij ook over dat ik als een speer van start ging met mijn project om vervolgens in de tweede week al onderuit te gaan. Ik noem het denk ik maar een vliegende halt. Met in mijn achterhoofd een beeld van een stripfiguur die van een klif afrent en pas naar beneden valt op het moment dat hij realiseert dat er geen grond meer onder zijn voeten zit.

Deze post is een direct vervolg op ‘Weg keuzestress #2‘!

Nadat ik het lijnwerk van mijn kunstwerk in wording had voltooid, voelde ik dus eigenlijk direct het verlangen om verder te gaan. Ik hield mezelf tegen, zodat ik het proces van kleur toevoegen later in beter licht kon vastleggen, maar ik wist al welk materiaal ik sowieso wou gebruiken. Het grappige daarvan? Ik had het materiaal wat ik in gedachten had een paar dagen eerder aan de kant gelegd met het idee dat ik het niet meer zou gaan gebruiken. Het had destijds namelijk niet gewerkt zoals ik had gehoopt, maar nu was het juist dat mislukte effect wat ik wou gebruiken. “Wie wat bewaart, die heeft wat”, zullen we maar zeggen!

Dus ik wachtte tot de volgende dag, trok mijn statief, die ik nog heb van de tijd dat ik dacht fotograaf te willen worden, eindelijk weer eens uit de kast en plaatste vervolgens mijn telefoon er op omdat ik had bedacht dat ik het allemaal zo simpel mogelijk wou houden. Achteraf gezien leverde deze combinatie mij meer irritatie op dan gemak, vooral omdat mijn telefoon steeds op het randje van uit de houder vallen zat, maar het was het proberen waard. Gelukkig is het mij alsnog gelukt om het proces te filmen en heb ik de beelden kunnen monteren tot een korte reel die ik deelde op mijn Instagram. Een klein voorproefje:

Ondanks het constant heen en weer lopen tussen mijn lichtelijk protesterende telefoon en mijn behoorlijk wiebelige uitklaptafeltje, heb ik wel lol gehad met het filmen. Maar om nou te zeggen dat ik dit veel vaker ga doen? Nee, daarvoor leverde het simpelweg teveel afleiding op. Toch was het wel waardevol om een keer dit proces te filmen, al is het alleen al maar omdat ik mij ineens gemotiveerd voelde om allerlei nieuwe technieken uit mijn mouw te schudden. Zo had ik er bijvoorbeeld nooit eerder aan gedacht om details toe te voegen met een vulpotlood, iets wat ik achteraf juist geweldig vond om te doen. Zo kan het dus ook!

Met het voltooien van mijn kunstwerk kwam ook het einde van de eerste week alweer in zicht. Ik heb de rest van de week gebruikt om nog een soort voorbeelden boekje te maken met patronen die ik in mijn kunstwerken kan gebruiken, zodat ik niet afgeleid wordt door de zee aan inspiratie die online aanwezig is, en ik heb wat nieuwe krabbels op papier gezet zodat ik alvast een begin heb liggen. We gaan zien of het ook helpt in de tweede week!

Mocht je slechts één tip tegen creatieve keuzestress mee kunnen nemen van mijn resultaten uit de eerste week, dan zou ik dus het voorbereiden van projecten aanraden. Probeer jezelf iets geven waar je later verder aan kan werken, in plaats van alles 100% af te ronden. Met iets beginnen is namelijk stukken makkelijker dan met niets beginnen!

De eerste week van mijn anti-keuzestress project zit er bijna op, dus het werd hoog tijd om jullie een update te geven van mijn creatieve uitspattingen. Er zijn denk ik twee vragen die elke week gesteld kunnen worden:

1. Ben ik er in geslaagd om iets creatiefs te doen?
2. Zo ja, wat heb ik dan gedaan?

Misschien kun je nog wel meer vragen bedenken, maar in mijn ogen zijn dit wel de meest belangrijke voor dit project. Ik gok dat eventuele andere vragen vooral van toepassing zijn op de antwoorden van vraag 2 ook, dus mocht dat zo zijn stel ze dan gerust in de reacties. Stel overigens ook gerust vragen die niet met vraag 2 te maken hebben hoor. Zolang ze te maken hebben met dit project, zijn ze gewoon relevant 😉

Ben ik er in geslaagd om iets creatiefs te doen?
Ja! Ik had natuurlijk al wat extra tijd gehad om na te denken wat ik allemaal wou gaan doen zodra week 1 begon, maar in typische Sarah stijl waren al deze ideeën vooral richtlijnen en had ik er geen moeite mee om er vervolgens van af te wijken. Het probleem met mijn creativiteit is namelijk dat het zich moeilijk van te voren laat kaderen. Daar komt die keuzestress weer om de hoek kijken! Toch heb ik het gevoel dat ik aan het einde van de eerste week mijn draai heb weten te vinden..

Dus wat heb ik dan gedaan?
Het leek mij verstandig om deze week vooral aandacht te besteden aan het maken van voorbereidingen. Inspiratie verzamelen, materialen uitzoeken, dat soort dingen. Ook had ik in gedachten om een oud weefsel, wat voor 95% klaar was, eindelijk af te ronden. Totdat ik tot de conclusie kwam dat ik niet weet waar ik mijn weefraam, inclusief het onafgemaakte project, heb gelaten. Misschien ligt het ergens op zolder? Hm.. dat klonk meer als een avontuur voor een andere keer.

Toch had ik wel de behoefte om alsnog iets af te maken naast al dat voorbereiden. Er lag namelijk ook al een dikke maand een krabbel op mij te wachten die stilletjes smeekte om verder verwerkt te worden. Ja, echt, een krabbel.. Dat is waar mijn kunst, zoals ik het sinds kort durf te noemen, begint. Mocht je denken dat ik een grapje maak en dat het toch meer is dan dat, dan is hier het bewijs:

Wanneer een kunstenaar het heeft over dat ze van niets iets maken, dan denk ik aan mijn krabbels. Want laten we eerlijk zijn.. het lijkt natuurlijk nergens op. En juist dat maakt ze zo ontzettend leuk in mijn ogen. Wanneer ik met mijn krabbels aan de gang ga, is er geen concreet plan en eigenlijk ook geen eindbestemming. Ik zou nu wel willen zeggen dat de enige regels zijn dat ik met een zwarte pen werk en dat ik alle hoeken afrond, want dat is ook zo, maar ik kan niet beloven dat die regels voor altijd in steen gebeiteld staan. Onderdeel van kunst maken is immers ook durven experimenteren en dus nieuwe dingen proberen.

Er zit nog wel veel meer gedachte achter de krabbel waarmee mijn kunst begint, maar dat is een verhaal voor een andere keer. Voor nu wil ik het hebben over dingen doen en bewijzen dat dit niet alleen maar praatjes zijn! Mijn kunst bestaat grofweg uit deze drie stappen: een schets (dat is dus de krabbel), lijnwerk en kleur. De schets had ik al gemaakt en dus was het tijd om het lijnwerk te voltooien. Dit is waar mijn zwarte pen zijn magie mag uitoefenen en waar de hoeken afgerond worden.

Afhangend van hoe complex de krabbel is, kan dit gerust een paar uur duren. Niet dat ik daar veel van merk, overigens, want ik kan mijzelf echt totaal verliezen in dit proces. Het is dat het nu weer vroeg donker begint te worden en dat ik op een gegeven moment op keek om tot de conclusie te komen dat de gordijnen wel dicht konden, anders had ik het dit keer ook niet gemerkt. Niet echt een geschikt project om aan te werken wanneer ik op tijd sta, dus! Zoals je hiernaast kan zien heb ik het lijnwerk wel afgemaakt. Hieperdepiep hoera, gelukt! Ik was weer een stukje verder gekomen in het doorbreken van creatieve knopen!!

Alleen.. nu wou ik eigenlijk meer. Ik wou de kleur het liefst direct al toevoegen, en dat had ik ook bijna gedaan, totdat ik mij herinnerde dat ik ook kleine kijkjes achter de schermen wou delen en bedacht dat het ook wel leuk zou zijn om dat eens wat uitgebreider vast te leggen. Hmm.. Toch nog maar even wachten dan.. Maar daarover meer in ‘Weg Keuzestress #3‘!